Het burgeractivisme in Syrië staat de laatste tijd meer en meer onder druk. Onschuldige burgers die opkomen voor vrijheid, een burgersamenleving en rechtvaardigheid, de authentieke revolutionaire gedachte, staan met hun rug tegen de muur.
Het schaakspel Het regime van Al-Assad en IS hinderen de burgeractivisten in Syrië meer en meer in hun werk. Langs de ene kant worden ze aangevallen uit de lucht in Syrië door de vliegtuigen van Al-Assad, zoals in Saraqeb de laatste twee weken. Langs een andere kant wint IS terrein op hun en is Al-Nusra zich steeds beter aan het organiseren in de bevrijde provincie Idlib volgen Raed Fares van Kafranbel (Idlib). Als het zo blijft door gaan komen we in een situatie dat het kiezen is tussen Al-Assad of de extremisten. De oppositie regering die moet opkomen voor de rechten van vluchtelingen en Syriërs in gebieden onder controle van de rebellen en gelokaliseerd is in Gaziantep, Turkije, is een clubje van revolutionairen die alleen om meer geld vragen voor hun projecten, terwijl er veel in hun eigen zakken en met een loon om zelf in het Westen van te dromen volgens vluchtelingen die zich eerder als neutraal zien. De doorsnee vluchteling ziet de oppositie als revolutionaire dieven volgens een gevluchte burgeractivist uit Aleppo die nu in een klerenwinkel werkt. Het ziet er meer en meer naar uit dat de 3 miljoen geregistreerde vluchtelingen in het buitenland gedoemd zijn om in de buurlanden te verblijven omdat de slag om Syrië voornamelijk tussen IS en het Al-Assad regime zal gaan. Dit lijkt zo op dit moment, maar tot nog toe heeft een echte directe confrontatie nog niet plaatsgevonden, enkel lokale. Het ziet er meer naar uit dat Syrië zal moeten kiezen tussen de coëxistentie zoals in Libanon of apartheid zoals in Israël en Palestina, volgens een Palestijns-Syrische burgeractivist. Syrië zou eigenlijk al een landnaam zijn die niet meer zou mogen bestaat. De kaart is definitief hertekend. Gevluchte burgeractivisten Toch zijn veel Syriërs sceptisch over de revolutie, daarvoor hadden ze een leven, nu hebben ze niets. Veel burgers doen op dit moment alles om te overleven en een toekomst te bieden aan hun kinderen of een waardig leven te leiden. Veel van hun dromen van ooit naar Europa te gaan en zijn daarvoor nu in de buurlanden aan het sparen. Jong volwassenen die hun studies stopten, actief werden in het verzet en later naar de buurlanden vluchten, zijn vaak de enige kostwinners in hun familie omdat de ouders niet meer aan werk geraken. Deze moeten afstappen van hun activiteiten en hun dromen om verder te studeren. Zij krijgen de slechtste betaalde jobs in Turkije. Bij de vluchteling die in het dagdagelijkse leven met het absolute minimum moeten overleven, zeggen dat 90% van de burgeractivisten het voor het geld doet in Gaziantep, Turkije. De burgeractivisten blijven dus bestaan onder de vorm van activisten. Ze gebruiken hun revolutionaire vaardigheden en connecties om van hun passie hun beroep te maken. Het werk dat ze in Syrië deden als burgeractivisten vonden ze gewoon plezant dus ze zouden graag op deze golf verder werken. Voor deze burgeractivisten is de revolutie een beroep geworden om te kunnen overleven. Ze weten dat ze hun toestand kunnen gebruiken om een leven uit te bouwen ten voordele van land. Lokale burgerinitiatieven in Syrië De lokale initiatieven in Syrië zijn onder gefinancierd, zijn afgesloten van de buitenwereld en bezwijken onder de bommen. Door het bombarderen van Kafranbel, het bekende stadje met hun protesten op vrijdag met creatieve tekeningen en teksten op banners, zijn deze burgeractivisten zich gaan verzamelen in 'Idlib countryside' en gaat het protest waarschijnlijk niet meer door in Kafranbel, volgens Marjolein Wijnickx van PAX Nederland. Toch blijft het belangrijkste probleem de onderfinanciering van burgerprojecten in Syrië, deze gaan met bokalen in winkels geld verzamelen zoals de school in Aleppo, Mustafa Qarman met de campagne van Kesh Malek (Schaakmat), hiermee willen ze 15 scholen financieren onder de slogan; 'Chance for Change'. De lokale burgeractiviteiten blijven brood nodig en zijn de spil van de Syrische revolutie. Deze helpen de burgers in Syrië die anders zouden verstoken worden van hulp. Deze verdienen onze steun. Volgens Marjolein Wijnickxs van PAX lieten haar de mensen die ze sprak in Gaziantep weer zien dat er hoop is. Een activiste uit Hassakeh was bang om weer terug te gaan omdat de frontlinie van IS nu deze vlak bij waar zij woont is. Maar toch gaat ze terug en maakt ze plannen voor de activiteiten die ze gaan doen in hun centrum. Deze mensen willen een ander Syrië en zij zijn de mensen die een ander Syrië mogelijk kunnen maken. Hen ondersteunen is de beste investering in een toekomstig vreedzaam en democratisch Syrië. Deze grass-roots initiatieven blijven dus tot op de dag van vandaag voortgaan, maar omdat de lokale burgeractivisten steeds minder vrij kunnen bewegen, vaak alleen via gsm en facebook kunnen communiceren, tekort hebben aan voedsel en voortdurend kunnen gebombardeerd worden; Komen hun verhalen vaak niet in de media. Desalniettemin dat zij onderdruk staan, zijn de lokale burgeractivisten een onontbeerlijk weefsel voor hoop omdat ze blijven geloven in een eengemaakt Syrië in een conflict waar iedereen tegen elkaar wordt uitgespeeld.
0 Comments
Bashar Al-Assad won de verkiezingen van 3 juni met 89% van de stemmen en er kwamen 73% van de stemgerechtigden opdagen volgens officiële bronnen. De Baath-partij, Hezbollah en Rusland vinden de 'bloedverkiezingen' een democratie waardig omdat de Syriërs vrij hebben kunnen stemmen. Voor hen geven deze verkiezingen democratische legitimiteit aan het leiderschap van Bashar Al-Assad.
Internationaal gehakketak De verkiezingen vonden plaats in het kader van de aangekondigde hervormingen die enkele maanden na de start van de revolutie zijn doorgevoerd. Vroeger werden er enkel referenda georganiseerd over de president. Het voltrekken van de verkiezingen heeft VN-gezant Lakdar Brahimi doen beslissen om de handdoek in de ring te werpen. Bashar Al-Assad deed een verschroeiende uithaal naar de landen die deze verkiezingen een 'parodie' of een 'farce' hadden genoemd: 'het Syrische volk is soeverein en ze hebben hun eigen kijk op de toekomst.' Volgens John Kerry waren de verkiezingen een grote nul, het conflict is hetzelfde, de terreur is hetzelfde en de moorden zijn hetzelfde. Daarop reageerde Hezbollah leider Hassan Nasrallah: 'elke politieke oplossing in Syrië begint met Dokter Bashar Al-Assad. Dit is het resultaat van deze verkiezingen. Omdat hij een nieuw mandaat van zeven jaar heeft gekregen en verkozen is door miljoenen mensen.' De waarheid achter de officiële cijfers Volgens Bilal Zaiter van de organisatie, The Creative Syrian Revolution, zijn er tekenen van hoop: 'Volgens de officiële bronnen van het regime waren er 15 miljoen mensen stemgerechtigd. Daarvan zijn er 11 miljoen gaan stemmen en Al-Assad won daarvan 8 miljoen stemmen. We zijn zeker dat deze officiële uitslag niet correct is, maar als we de cijfers bekijken dan zien we dat Al-Assad 55% van de stemgerechtigde kiezers voor zich heeft kunnen winnen. Dan heeft 45% van de stemgerechtigde Syriërs niet voor hem gestemd, voeg daar bij het misbruik in de stembureaus, de valse identiteiten en de ambtenaren die gedwongen werden om te stemmen. Het aantal stemmen voor Al-Assad slink nog verder weg als je de niet-stemgerechtigde vluchtelingen buiten Syrië, de niet-stemgerechtigde inwoners bevrijde gebieden, de niet-stemgerechtigde koerden in de autonome Koerdische gebieden in rekening brengt. Dan weet je onmiddellijk wat deze verkiezingen werkelijk en gelukkig hebben aangetoond.' Sinds maart 2011 hebben de Syriërs een enorme stap gezet tot een democratische en vrije samenleving. Zeker als je weet dat Al-Assad in een referendum in 2007 nog won met 97% van de stemmen en een opkomst van 95% van de stemgerechtigden. Het is duidelijk dat de leugens van het Syrische regime zonder na te denken worden overgenomen door haar bondgenoten. Terwijl deze resultaten een waarheid verbergen die het regime en haar bondgenoten liever niet zouden willen horen, de Syrische publieke opinie is tegen het regime gekeerd. Of moeten we misschien geloven dat Al-Assad een foute berekening heeft gemaakt van het aantal stemmen die hij wou behalen? Sinds meer dan drie jaar verzetten burgeractivisten zich tegen de terreur van het regime van Bashar al-Assad in Syrië. Zelfs in volle oorlog is Syrië een sociale fabriek van geweldloos verzet in al haar vormen. De laatste maanden stond het Burgeractivisme enorm onder druk, toch zijn er positieve noten.
Wat al lang vergeten wordt is dat het conflict in Syrië geen zwart-wit verhaal is. Er moet echter op blijven gehamerd worden dat de Syrische Revolutie nog lang niet dood is. Op verschillende plaatsen bloeit deze nog steeds. Het Syrische conflict kan niet gereduceerd worden tot een geopolitiek spel, waarin alle groepen zijn gemilitariseerd en waarin Islamisme en sektarisme bod vieren. Het is opmerkelijk om te zien dat het Syrische conflict geïnstitutionaliseerd geraakt is. De strijd van de burgeractivisten is 'bottom-up' terwijl er enkel aan 'top-down' strategieën wordt gedacht. Een politieke oplossing is volgens de internationale gemeenschap enkel mogelijk tussen politieke leiders en de staat. Terwijl de strijd van activisten en hun burgerinitiatieven voor vrijheid, waardigheid en sociale rechtvaardigheid centraal zou moeten staan. De geestelijke vader van de burgerinitiatieven die zijn ontstaan in Syrië is de anarchist wijlen Omar Aziz, die gestorven is in februari 2013 in een gevangenis van het regime. Het is duidelijk dat er binnen de publieke opinie weinig bewustzijn bestaat over de populaire strijd en de 'grass-roots' civiele beweging in Syrië. Een verzachtende reden voor is dat het Syrische middenveld problemen heeft om te communiceren met het buitenland. Omdat er weinig elektriciteit en internet is kunnen zij moeilijk hun boodschap naar buiten krijgen. Er moet ook rekening worden gehouden met het feit dat op dit moment meer de 50% van de bevolking honger lijdt, daarmee dat ze hun schaarse middelen niet in communicatie steken. Rajaa Altalli, co-oprichter en co-directeur, vertelt: 'De situatie van de burgeractivisten in Syrië is complex. Het zijn lokale groepen of lokale organisaties die, met verschillende missies, samenkwamen in een gefragmenteerde samenleving. Sommige van deze groepen sensibiliseren, andere verlenen psychosociale zorg of werken aan verzoening. Velen doen aan humanitaire hulp. De burgeractivisten verrichten belangrijk werk voor hun gemeenschap; zonder dit werk zou Syrië er nog slechter aan toe zijn. Ze zullen echter pas echt iets kunnen doen met een beter communicatie tussen de verschillende groepen en nationale en internationale organisaties. Omdat ze op die manier samen het regime onder druk kunnen zetten. Omdat er geen andere oplossing is voor het conflict dan een politieke oplossing.' Ook volgens ngo Madani is het lokale middenveld de uitgelezen gesprekspartner om met alle spelers binnen en buiten Syrië te dialogeren om een duurzame vrede via een politieke weg te bewerkstelligen. Initiatieven zoals Radio Alwan, dat op 5 april zijn eenjarig bestaan vierde, promoot vrije meningsuiting en debat. In Darraya bokst Enab Balady op tegen de officiële kranten van het regime met een onafhankelijk weekblad. In de provincie Idlib is een herbebossingscampagne op poten gezet. Dat was nodig nadat mensen de bomen omhakten om op te branden tijdens de winter en regeringsbombardementen de bossen vernielden. Vrouwen eisen hun rechten op tijdens de internationale dag van de vrouw. Omdat zij vinden dat zij ondanks grote opofferingen weinig hebben kunnen bereiken en niet vertegenwoordigd zijn in de oppositie. Die projecten krijgen in Saraqeb en Kafranbel ondersteuning van IN GREEN, dat in alle bevrijde gebieden miljoenen euro's aan humanitaire hulp uitgeeft. De meeste initiatieven zijn ondergronds actief, uit schrik voor vergeldingsacties van het regime en de extremisten. Op dit moment is IN GREEN bezig met het beheer van water en vuilnis, infrastructuuropbouw en civiele bescherming. Het project wil de economische cyclus weer op gang brengen. Syrië heeft zoveel averij opgelopen dat het land zeker 30 jaar nodig zal hebben om terug op de ontwikkelingsgraad van 2010 te geraken. Toch is er beperkte internationale solidariteit met de burgerinitiatieven en weinig erkenning voor de uitdagingen waar zij voorstaan. Burgeractivisten en hun initiatieven staan er dus vaak alleen voor, omdat de politieke beweging onder leiding van Ahmad Al-Jabra van de Syrische Nationale Coalitie hun steeds meer naar de zijlijn verplaatst en hun geen financiële steun geeft. Al-Jabra gelooft staat voor een militaire oplossing van het conflict. Hij reist de wereld rond voor financiële steun te krijgen voor een 'game-changer', een wapen dat het militaire status-quo kan verbreken. Internationale NGO's en de VN zijn verplicht om als ze hulp willen verstrekken via het regime te gaan. De VN doet dit omdat er anders moeilijk nog een politieke oplossing kan komen omdat er dan helemaal geen dialoog meer mogelijk is met het regime. De grootste NGO die actief is in Syrië voor humanitaire hulpverlening Mercy Corps zij gaan in tegen het beleid om via het regime te gaan. Daardoor kozen zij om hun hulp in regime gecontroleerde gebieden te stoppen. Met als gevolg dat alle hulp nu geconcentreerd wordt in gebieden die door het regime gecontroleerd worden. Het is belangrijk dat er nu internationale solidariteit op gang komt zoals deze van Mercy Corps in de bevrijde gebieden. Het middenveld in de Westerse wereld moet zich afvragen of er een populaire strijd aan de gang is en of er organisaties zijn met welke zij hun waarden delen? Het antwoord op beide vragen is: JA! Dus het is nu het moment dat de burgeractivisten aan het langste eind trekken. En dat er een geweldloze 'game-changer' komt voor de Burgeractivisten zodanig zij als een feniks uit het stof kunnen oprijzen. There are 10 to 15 million Syrian-Lebanese people in Latin America. There is a community of about 5-10 million living in Brazil, 3,5 million in Argentina and half a million in Venezuela. They are mostly Christians who fled the Ottoman Empire at the end of the 19th century. They forgot their language and assimilated to the Latin American culture or so it seems.
A revival of Syria-Lebanese identity Before it was not rarely seen that these families use Arab words in their family dialect of Portuguese and Spanish. Also people should not forget that in those families grand mothers dish is mostly a Syrian-Lebanese dish. Now we see in São Paulo Arab cultural happenings with typical food and dance. Also more and more decedents are learning Arabic. With the Syrian crisis there is manifestation of their cultural and political identity, rarely seen in the Syria-Lebanese Diaspora, more commonly seen in the Palestinian Diaspora. The strange thing is that the revival started earlier than the Syrian crisis. Raise of the left and the strategic alliance with the Middle East Around the start of the new millennium a new leftist caudillo rose up, Hugo Chavez, for his socialism of the 21st century, he believed they needed a multipolar world, consisting of different dominant regional powers. In the first decade of the 21th century left-wing governments popped up in Latin Amerika. The anti-imperialistic logic and the terrorist attacks of 9/11 made the Middle East the focal point of the imperialistic and anti-imperialistic powers in the world. Chavez needed strategic alliances with the Middle East, he introduced a direct flight between Teheran and Caracas (Capital of Venezuela) and supported the regime of Al-Assad with oil shipments starting in 2010. Also current leftist President Maduro of Venezuela let a lawmaker form his party leave to Syria to fight with the regime, Maduro called it a dignified stance.When the war in Gaza broke out in 2014, Maduro said it would admit Palestinian children to Venezuela to give them medical care. He proclaimed that Israel was committing genocide in Palestina, while he is supporting genocide in Syria. In Uruguay the president Mujica said he would accept Syrian Refugees. The awaking Latin America's left and the Middle East forged a new anti-imperialistic axis or South-South relations in the first 10 years of the 20th century. The main countries involved are Brazil, Venezuela, Syria and Iran. In June 2010 Bashar Al-Assad did a Tour in Venezuela, Cuba, Brazil and Argentina, this was a first visit of a head of state of the Middle East to Latin America. His goal was to reactivate the relation with the diaspora in Latin America. Also to distribute anti-imperialistic publications to introduce people to geopolitics of the Middle East. Al-Assad and his wife seduced the public opinion and an energy treaty with signed between Venezuela and Syria, which would become crucial in the current crisis. Bashar Al-assad also took time to talk to the main leaders of the Syrian-Lebanese community to bring them closer to their roots. Just after the re-election of Chavez in 2012, he proclaimed that the opposition in Syria were terrorists, although this seemed more symbolical. The Syrian revolutions and the war that followed simultaneously could not leave the Syrian-Lebanese community untouched. Most of the communities and especially left wing of Syria-Lebanese community support the regime of Al-Assad. Only a small minority supports the revolution. The positions and mobilization of the communities in Venezuela, Brazil and Argentina. In Venezuela they still remember the 2002 coup d'état which was shown to the world in the documentary, the revolution won't be televised. For Venezuela of Chavez, later after his death, of Nicolas Maduro they supported the Syrian Regime, because they saw the revolution like in their country in 2002 as a coup d'état. They kept close contact with the Syrian embassy in Caracas and published the reports of the embassy in the press. For the Regime in Venezuela the “coup d'état” Syria was the work of Imperialistic forces and Al-Assad was doing a heroic battle against the reactionaries. On the other side Bashar Al-assad showed his solidarity with the violent crackdown on the protests in Venezuela earlier this year. Just a few days ago the university of Damascus honored Chavez for his bringing about a multipolar world on the 23th of April 2014. In Brazil the support is less ideological, but for example the Free Syrian Army (FSA) is considered as a terrorist group. The support from the regime comes mostly, because of fear of the Jihadist fighting along the FSA against the regime. They believe that this will lead to a new wave of immigration from Syria like at the end of the 19th century. Their community is mostly Christian and the community is afraid of the new position the minorities would have in a new Syria. In Argentina the support of the Syria-Lebanese community is mostly for the regime in Syria. They call the FSA, rats or Contra's like the army in Nicaragua that fought the Sandinistas. The supporters organized in 2012 a global march for Syria in Buenos Aires. The strange thing was that in Argentina, more than in Brazil and Venezuela the movement was geopolitical and strategic. They were protesting against the isolation of Iran and the destruction of the Shia axis. This is because there is an old and well organized community of Alawies in Argentina, and one of the founders of the Baath-party resided in Argentina. The diplomacy In November 2012 the special envoy of Al-Assad, Bouthaina Chaaban, was in Latin-America for treatment, but apparently this was a fake excuse to have a dialogue with the most important members of the Syria-Lebanese expats, like Al-Assad calls the diaspora. He met the Syrian-Lebanese vice-president of Brazil, Michel Temer, in a meeting organized by the Syria-Lebanese community in São Paulo. In Venezuela he tried to negotiate a new delivery of fuel and last but not least an escape plan for the Assad family and her entourage. Bashar Al-assad hold elections on the 3th of June of 2014, he send invitations to friendly countries, also the Latin American countries are included. The heads state and deputies of Brazil, Venezuela, Cuba, Ecuador, Bolivia and Nicaragua are invited to follow the poll. During Putin's tour in Latin America in July, he proclaimed that he wants that Latin America becomes their major ally according to his anti-imperialistic logic. The plan is to make Russia and the Latin-America more interconnected on the economical level. Russia is with the boycot of the Western world searching to import meat, fish, fruit and vegetables and diary products. These are opportunities for these communities, but what will this lead to in the future... Venezuela is buying weapons from China and Russia. China is an older player on the continent. The Latin-americans Caudillo's believe in a multipolar world, all they will get is a new imperialist power like China or/and Russia. The Latin American people are used to this, when the Chinese came they said it was a Chinese tale, or a lie, now it will a Russian tale. Conclusion Syrian regime is actively searching for military, energetic, public support in Latin America and the left in Latin America forged the public opinion in a way that it seems normal to support the regime from an anti-imperialistic viewpoint. The Latin American leaders are preparing a new home for the Syrian regime as the revolutionaries would be the mayor player in the construction of a post-conflict Syria. One thing is sure, the Syrian conflict is a mayor divider of the international communities. This won't bring peace to the innocent Syrian civilians who hardly survive the conflict in their country. This is the biggest mistake of the Latin American left, that they didn't support the people, but the heads of state. For this, the history will NOT absolve them. If you want to know there is not a single leftist brigade fighting in Syria and why the masses in the Arab world do not look to the left but to the right, to Islamists, for guidance, inspiration, and political leadership, start with the betrayal of internationalism and socialism by the governments of Venezuela and Cuba. Toren hoge jeugdwerkloosheid, beperkte participatie van jongeren in de samenleving en weinig steun voor privé-initiatief van jongeren, dit kenmerkt het Tunesië van vandaag. Jeugdwerkloosheid Is er iets veranderd voor de jongeren? Ja, ze kennen vrijheid; ze kunnen zeggen en doen wat ze willen. Helaas zijn ze nog steeds opzoek naar jobs, dit vooral bij de hooggeschoolde, zij moeten jobs in de informele sector zoeken om te kunnen overleven. Alles is goed zeggen ze, als ze maar geld hebben voor hun basisbehoeften. Er bestaat zelf een vakbond in Tunesië die de jonge gediplomeerde werklozen verenigt. Deze werk samen met de UGTT (Tunesische vakbond)Het belangrijkste gegeven is dat je jaren voor iets kan studeren in Tunesië en toch niet terecht komt in de job die je verwacht had. Je moet eerst jaren de eindjes aan elkaar knopen en solliciteren en dan kom je misschien terecht in de job waarvoor je gestudeerd hebt. Je moet echt de aller beste van je klas zijn om direct te kunnen starten in de job die je wilt doen. Participatie De “.com” generatie die zo gestreden heeft voor vrijheid, kwam helaas niet met een degelijk alternatief. Daarvan profiteerden de oude oppositieleiders . De gematigde Islamisten kwamen terug uit het buitenland of werden vanuit de gevangenis rechtstreeks de grondwetgevende vergadering binnen geloodst. Bij andere bewegingen vonden nieuwe krachten na de revolutie de weg naar de top en kregen belangrijke posten. Terwijl de oppositie die vaak illegaal werkte en er van het eerste uur bij was werd voorbij gestoken. De jongeren bleven geslagen achter en zagen hun revolutie gekaapt door de oude garde. Toch zal de democratische transitie niet slagen als jongeren niet betrokken worden bij het systeem. Een voorbeeld van de president van de jongeren beweging Ettakatol (Regeringspartij) over hoe jongeren worden misbruikt binnen de partijen , bedrijven, overheidsinstellingen: ' als een jongere met een idee komt kan het zijn dat zijn baas hem ontslaat omdat het niet mogelijk is dat een jong volwassenen een beter idee heeft dan hem. Vervolgens gebruikt hij het idee zelf.' Privé-initiatief Veel jongeren vinden geen jobs bij de staat of bij privé bedrijven. Dus proberen ze maar zelf iets uit de grond te stampen. In theorie is dit perfect mogelijk. Als je de praktijk bekijkt dan zie je dat van elke 100 aanvragen maar 10 of 11 daadwerkelijk worden uitgevoerd. Er zijn altijd problemen met de administratie van de overheid zodat de projecten niet kunnen uitgevoerd worden. Dit is een gegeven dat zich voornamelijk na de revolutie stelde omdat niet alleen administratie problemen zorgen voor moeilijke situaties. Het economische klimaat is te onzeker om nog te investeren. Daarom wachten veel jongeren volgens Tareq (jonge ondernemer) het gepaste moment af om terug te beginnen investeren. Voorlopig overleven de meeste van hen door terug bij hun ouders te wonen en te leven van aankoop en verkoop van luxe producten of door in de informele sector te werken. Besluit De overheid moet haar dringend legitimeren bij de jongeren en vertrouwen opbouwen. Dit is een werk van lange adem. Zolang de jongeren geen actieve stem krijgen in de Tunesische samenleving zal elke vorm van transitie falen. Zij zijn de kinderen van de revolutie, zij hebben de revolutie gemaakt en zij moeten de vruchten krijgen van die revolutie. Deze “.com” generatie zal niet toestaan dat er oude ideologieën terug boven water komen in Tunesië. Bekijk de fotoreportage van onze Tunesië reis op: https://www.facebook.com/photo.willemjan On the 10th of April, the Spinelli group of the the EU parliament organized a #SpinelliDebate in the Parliament. Central question was if the Arab Spring has failed? The EU was taken by surprise when the Arab world awoke, as demonstrated by the uncoordinated national responses rather than a European response. This situation highlights the need for a better structured and more focused EU policy approach in order to participate to the emergence of a more stable and democratic Arab world. Today the Arab world’s new political elites are facing the double challenge of satisfying popular pressure for democratic governance and an economic and social crisis. Have the Arab Spring protests calling for democracy and economic justice, just come and gone?
The mainspeakers in the Parliament were Néguib Chebbi, Leader of the Democratic Progressive Party (Tunisia), Mahmud Gebril, Interim prime minister of Libya during the civil war and former chairman of the National Transition Council. Guy Verhofstadt, Spinelli MEP, President of the ALDE Group, Isabelle Durant, Spinelli MEP, Vice-President of the European Parliament. 'For the new governments in power in the NA (North Africa) it takes a long time to build the institutions. First they have to build confidence and legitimacy.' According to Isabelle Durant. Gebril says that those who read history know we are in the introductory fase. We should build on the strategic partnership between the EU and the NA. Because the stability of NA en the EU are at stake here. We can say that the Libyan Revolution started at in the EP (European Parliament). Everything was so hasty, a revolution like this is unknown in the region. We can say that a new generation stood up with new value systems. This new culture will bring about the change we need, it will determine the regimes. But the revolution caused a vacuum, because there wasn't an alternative, people were looking for freedom in the streets. Now for my country I (Gebril) can say the we live in a stateless society, we need to be open for national dialogue and search for consensus. We are sure that the “.com” generation will reject all old ideologies. Chebbi: 'Our economical system has failed, the highest educated young people are the most underemployed. We recognize that 60 tot 70% of the people of NA are young people. It's normal that the fire that started in Tunisia has propagated around the MENA. Even the opposition in Tunisia was caught by surprise, there was no alternative, only a big vacuum. It was important to safe the state and to change the political regime. Now we have to reorganize our economical and political system. It was a revolution for reforms. Tunisia is in the mist, I (Chebbi) don't think the revolution has failed. Gebril: 'It is important to integrate the Arab youth into the political process, the Arab Spring will fail if we don't give them a future.' |
Archives
January 2015
Categories
All
|